ZNISZCZ TEN DZIENNIK - KROK DO KREATYWNEJ DESTRUKCJI

Cierpię czasem na autodestrukcyjną nudę. To ten stan kiedy jestem pozostawiona sama sobie, bez dostępu do internetu, w zamkniętym pomieszczeniu, bez pomysłu na cokolwiek. Męczę się nicnierobieniem. Są takie dni kiedy przez dobre godziny mogę siedzieć na parapecie i podglądać to co dzieje się za oknem, czy w mieszkaniu u sąsiadów. Ale i to czasem potrafi znudzić. WRESZCIE znalazłam sposób na kreatywne wykorzystanie mojego czasu...

'Wreck this journal' w wersji angielskiej poznałam przeglądając kiedyś Instagrama. Nie pamiętam już u kogo, ale zaintrygował mnie tak bardzo, że zaczęłam o nim podczytywać. Pierwotnie skuszenie się na taki dziennik był dla mnie głupotą. 40 zł za zeszyt do bazgrania? Nie, dziękuje. Z czasem jednak zaczęłam dojrzewać do zakupu, a dojrzałam całkowicie, kiedy dowiedziałam się, że pojawi się polska wersja. Co jak co, z angielskim nie mam problemu, ale polski 'Zniszcz ten dziennik' jakoś bardziej do mnie przemawiało no i cena - 25 zł nie jest tragedią.

Jaka jest idea dziennika? Wyrażenie własnej osobowości, światopoglądu, odkrycie własnego ja gdzieś na kartkach pośrodku dziennika. Nie mogę się też doczekać kiedy na stare lata będę go przeglądać. Zadania mogą wydawać się absurdalne, niekonwencjonalne, ale ile frajdy jest z realizowania każdego z nich?

Nie pokażę Wam tego, co jest w środku. Sama nawet do końca tego nie wiem czego się spodziewać. Przyjęłam zasadę  realizowania zadań po kolei, dzień po dniu, tydzień po tygodniu, bez skakania między kartkami. Jeśli jedno zadanie okaże się pracochłonne, trudno... spędzę nad nim więcej czasu, ale nie ruszę pozostałych. To trochę jak Gwiazdka każdego dnia. Czuję rosnącą ekscytację w miarę realizacji nowych zadań, poznaję siebie i swoje kreatywne możliwości. 

A już najfajniejsza we wszystkim jest ta prywatność. Nikt mnie za wykonanie zadania nie ocenia, mam ogromną swobodę w działaniu, sama jestem swoim krytycznym sędzią, zaklinaczem czasu, wspomnień. Za kilka lat każda ze 'zniszczonych' storn będzie miała jakąś swoją własną historię, emanowała jakimiś emocjami. Ktoś mi powie, że to samo mogłam zrobić w zwykłym brulionie - owszem, zgodzę się, ale nie ma tej frajdy z odkrywania zadań jedno po drugim (kurde, pierwsze zadanie dotyczyło ponumerowania stron, więc robiłam to w zasadzie z zamkniętymi oczami, co by nie oszukiwać i nie podglądać zadań).

Zainteresowani?