JAK SIĘ MIESZKA W WIEŻOWCU?

"Wow! Jaki widok!", "To pewnie siedzisz sobie z herbatką i tak oglądasz wszystko z góry" - tego typu teksty słyszę bardzo często. Nic dziwnego, skoro od urodzenia podziwiam świat z 9-ego piętra wielkiej płyty. Jak się mieszka na wysokościach? Jakie są plusy, a jakie minusy? Wpadajcie, czytajcie, komentujcie...

Lubię wracać do domu, lubię zamieniać studenckie 1-sze piętro na 9-tę. Uwielbiam patrzeć z góry jak zmieniają się pory roku, kocham czuć ten świat pod sobą - to się chyba wzięło z mojego kompleksu 158 centymetrów. Ale mieszkanie na takiej wysokości, tuż, tuż przy blaszanym pokryciu dachowym to upały, to wiatr nie ginący na pustej przestrzeni, to ściana wody no i... wszystkosłyszące rury.

"Ale masz piękny widok"

Tak! Mam piękny widok, choć po 22 latach rzadko go doceniam - on zawsze był  i jest taki sam. Czasem tu czy tam wyrośnie nowy budynek, ktoś zetnie stare drzewo, ale ten widok od zawsze pozostawał tym widokiem. Ludzie, którzy do mnie wpadają potrafią się nim zachwycać, zawsze kilka pierwszych chwil spędzają przy dużym oknie w moim małym pokoju, a to okno właśnie zawsze ukazuje mój Tarnów w pełnej okazałości. W takiej okazałości.

Zaletą tego wszystkiego jest fakt, że wokół nie ma wielu wieżowców - to nie Warszawa, że widok zasłania mi inny skyscraper. W odróżnieniu od niższych bloków nie muszę zupełnie obawiać się tego, że firma budowlana zaraz postawi mi przed nosem cegły, betony i wścibskich sąsiadów.

"I pewnie siedzisz z tym kubkiem herbaty na parapecie"

Szczerze mówiąc to nie. Nie miewam dłuższych melancholijnych chwil, nie robię sobie herbaty tylko po to, aby przez chwilę usiąść na parapecie i poczuć się jak gwiazda emocjonalnego teledysku. Lubię patrzeć na ludzi z góry, zaglądać ludziom w okna, a już najbardziej ze wszystkiego kocham siedzieć za biurkiem i zza laptopa zerkać przez okno na wirujące na niebie ptaki, na chmury. Tak po prostu. Bez wyciągania szyi, aby dostrzec cokolwiek.

"No i te zachody słońca i fajerwerki..."

O tak! To jest plus mieszkania tak wysoko. Jak się pali, to wiesz gdzie, jak na sylwestra puszczają petardy, widzisz je w pełnej okazałości, zachody słońca też podziwiasz w pełnej krasie. A jakie piękne błyskawice można zobaczyć podczas burzy! Do tego to uczucie, kiedy w lecie czujesz klimat miasta, widzisz rozświetlone ulice, a ciepłe powietrze uderza w Twoje nozdrza. Z oddali słychać krzyki ludzi i ten uliczny kram. Cały rok czekam na to, aby chłonąć tę atmosferę!

            

"I nie boisz się, że spadniesz?"

Wiecie... to jest dziwne. Nie mam jakiegoś przesadnego lęku wysokości, w wesołm miasteczku bawię się jak dziecko, lubię latać samolotami itd, ale sami wiecie, że spojrzenie w dół, w przepaść nawet najtwardszym osobnikom wykręca żołądki. TŻ zawsze, kiedy wychodzę na balkon zebrać pranie czy po prostu zobaczyć jaka jest temperatura robi się cały blady i stanowczym głosem każe mi natychmiast wracać. Ale to mój balkon - tutaj się nie boje, tu zerkam w dół, tu siadam w wakacje na pufie czy nawet parapecie, tutaj jako małe dziecko w Śmingusa lałam wszystkich wodą z góry. I ubolewam bardzo, bo choć chciałabym czasem przyjść i wypić tu kawę czy zjeść śniadanie - zmieści się raptem krzesło.

"A nie gorąco tak u góry?"

No gorąco - czasem kilka razy bardziej niż na dole. Choć rolety są, to słońce w lecie wpada do pokoi po całości, nic go nie zatrzyma, bo niby jak? Wtedy czasem marzę o drzewach, których liście rzuciłyby nieco wymarzonego cienia, a podczas wichury zatrzymałyby świszczący wiatr. W wieżowcach do tego wszystkiego dochodzi system rur ciągnący się od góry do dołu. Dzięki temu słyszę jak sąsiad śpiewa pod prysznicem, czy też o co znowu pokłócił się z żoną. Kiedy TŻ bywał u mnie na początku naszej znajomości, jak pełnoprawny mieszkaniec jednorodzinnego domu, wzdrygał się jak szalony, kiedy coś spadło 'na górze', albo zaskrzypiały drzwi (uhahahah :D).

   Lubię te moje wysokości. Właśnie w  momencie skrobania tego posta widzę przed sobą taki oto obrazek. I choć marzy mi się w przyszłości dom z dużym ogrodem, gdzie rano będę hasać po świeże ziółka i owocki, to coś czuję, że zatęsknię za moim pentahausem! Wieżowce można pokochać, a na wysokościach poczuć się jak prawdziwy king of the world!

To tylko ok. 30 m...