listopada 20, 2015

I ŻE CIĘ NIE OPUSZCZĘ...


Cieszę się, że do siebie wróciliśmy. Brzmi co najmniej jak come back po długim rozstaniu. W offtopicu do postów kosmetycznych i lifestylowych spisałam kilka linijek ostatnich przemyśleń. Jako kontynuacja patowych czytadeł dziś kilka słów o konkursie na przyjaciółkę i moich zmaganiach z trudnymi relacjami. 

Masz kogoś bliskiego? Kogoś, kto zna Cię na wskroś? A może podobnie jak ja otaczasz się grupkami mniej lub bardziej znanych Ci ludzi, którzy nie dostąpili zaszczytu mianowania na przyjaciela? Może Wasze relacje stoją w miejscu, a Ty wiesz z góry, że nie jesteś w stanie się przed nimi już bardziej otworzyć? Po i po co?

W tym roku postawiłam sobie taki niewydumany cel - chcę znaleźć przyjaciółkę. Taką trochę damską wersję TŻ, żebym mogła czasem ponarzekać na problemy sercowe i wewnętrzne rozterki. Jaka ma być? No najlepiej taka jak ja! Dokładnie taka sama. Podobnie myśląca i konsumująca rzeczywistość. Na kiedy? Na tu, teraz, a w ogóle to najlepiej na całe życie. Gdzie szukać? Gdzie popadnie! Ale kogo, no kogo? Kogoś, kto zmierzy się z moją ciemną stronę mocy, nieznośnym alter ego, którego nawet sama się trochę boję. Przy kim Pata będzie Patą.

Zrobiłam szybkie drzewo decyzyjne, analizę SWOT, rozważyłam wszelkie za i przeciw, nawet zapytałam znajomych co właściwie jest ze mną nie tak? Że oni się mnie tak boją, że oceniają jakoś dziwnie, a potem jak już z kimś dłużej pogadam to słyszę: "Kurczę, nie wiedziałam, że jesteś taka spoko".

Trudne charaktery są barwnymi postaciami. Nigdy nie lubiłam ludzi niejakich, rozmytych, romemłanych, żyjących z dnia na dzień, bez marzeń i wariackich planów na przyszłość. Prawdopodobnie przez to całe życie kreuję się na osobę ze sporym tupetem i planem na każdą okoliczność. Jak coś nie idzie po mojej myśli strzelam focha, krzyczę i naginam czasoprzestrzeń tak, żeby było po mojemu. Bycie sobą czasem mnie gubi, zwłaszcza wtedy, kiedy trafiam na osobę o podobnych uwarunkowaniach, jednak twierdzę, że mocny kręgosłup i twardy tyłek cholernie przydają się w życiu.

Mam ze sobą jeszcze jeden problem. Jestem podpalaczem. Choć daję ludziom drugie szansy, jestem za pokojowymi rozstaniami i łagodzeniem wszelkich konfliktów, to jednak przeświadczenie o jakiejś 'nie-halo' sytuacji z kimś znajomych w przeszłości ochładza moje nastawienie stosunki, a w miarę upływu czasu niszczy mosty żywym ogniem. Ale ja chcę przyjaciółkę! Do plot, wina i dzikich tańców na balkonie, czy to możliwe?

Moja rekrutacja nie wyszła. Być może sama od początku byłam uprzedzona do zawierania znajomości na siłę i dzielenia się swoją historią. Siadłam więc w pokoju, zdezorientowana i trochę smutna, że nie wyszło. Ta historia ma jednak swój happy end... Wierzę w karmę. Wierzę ogromnie, że dobre rzeczy do nas wracają i pojawiają się dokładnie wtedy, kiedy mocno ich potrzebujemy. W jednej chwili zrozumiałam, że zamiast poznawać nowe osoby, szukać na siłę przyjaciółki od serca warto zadbać o relacje, które były i nadal są. Postarać się dwa razy mocniej, nie iść na skróty i na łatwiznę.


Morał z tego czytadła taki, że czasem warto szerzej otworzyć oczy i docenić, co ma się w obok. Być może brzmi banalnie, ale często to banały są podstawą czegoś wielkiego. Podejmij wyzwanie i umów się na kawę, piwo z przyjaciółką z czasów szkolnych, z taką, z którą kiedyś łączyły Cię wielkie sekrety i plany podbicia wszechświata. A potem wpadnij do mnie ponownie i powiedz czy było warto?

SPODOBAŁ CI SIĘ POST? SPRAWDŹ TAKŻE INNE CZYTADŁA:



Cieszę się, że do siebie wróciłyśmy.

13 komentarzy:

  1. ja już się pogodziłam, że moją jedyną przyjaciółką będzie ukochany i tyle

    OdpowiedzUsuń
  2. No niby tak. Też uważam, że to MOJA osoba. Czasem jednak potrzebuję tego gadulstwa do białego rana i duuuuużo wina. Nie brakuje Ci czasem takiego babskiego party?

    OdpowiedzUsuń
  3. właśnie brakuje :( zakupów też. Ale wszystkie moje damskie przyjaźnie przykro sie kończyły. Zraziłam się i pewnie tak szybko bym nie zaufała, a też myślę, że w czasach szkolnych najłatwiej zawierać przyjaźnie, a ja już po szkole a w sąsiedztwie raczej jest niedobór płci pięknej.

    OdpowiedzUsuń
  4. haha, no właśnie, ja przez TŻ to już robię zakupy przez internet, bo nie ma siły się szlajać po przymierzalniach :P ja też po szkole, ale właśnie ostatnio nie natchnęło i odnowiłam pewne relacje. Te osoby znały mnie wtedy, kiedy byłam młodsza, bardziej szalona, nieokrzesana. Dobrze nam się teraz rozmawia, bo lata zrobiły swoje i wszyscy trochę dojrzeliśmy. Z uśmiechem na ustach wracamy do tych wariackich czasów :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Ostatnio właśnie zastanawiałam się nad tym, jak cudownie mieć w swoim życiu kogoś, kto rozumie, tak w 100% nas rozumie. Ja mam aż dwie takie osoby - mojego narzeczonego i moją siostrę, ale kiedyś przyjaźniłam się też z pewną dziewczyną, która była dosłownie moim alter ego. Nasze drogi się rozeszły, nie wiedzieć nawet czemu. Jakiś czas temu postanowiłam się do niej odezwać i odnowić kontakt - już teraz wiem, że to była świetna decyzja :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Racja, warto spojrzeć szerzej, docenić to co mamy, odświeżyć zapomniane znajomości.

    OdpowiedzUsuń
  7. temat na czasie, akurat dziś rozmawiałam z córką na ten temat :-)

    OdpowiedzUsuń
  8. Czasem strasznie mi brakuje bliskiej przyjaciółki. Jestem w takim momencie życia, że rodzina i praca absorbuje mnie bez reszty.... Ale to się kiedyś zmieni, dzieci rosną i mam nadzieję, że wtedy ktoś będzie obok mnie :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Eh, ja mam taki problem, że wszystkie moje przyjaźnie skończyły się albo z hukiem, albo jakoś rozeszły przez niefajne sytuacje... a robię tak jak Ty - palę mosty. Za częścią tych osób tęsknie, a za częścią absolutnie nie i cieszę się, że nasze drogi się rozeszły. Mój główny problem to to, że ludzie którzy otaczali mnie w każdej ze szkół, jak i obecnie na studiach nie bardzo nadają na moich falach... z niektórymi, ba! z większością nie mam o czym pogadać, wykluczając sprawy codzienne, studenckie i pogodę... Gdyby nie internet to nie miałabym ludzi, z którymi mogę szczerze i otwarcie porozmawiać o wszystkim, większość z nich poznałam na żywo, ale przez długi czas gadałam dzień w dzień bez takiego kontaktu :) Dlatego dziękuję za XXI wiek i tą możliwość, bo gdyby nie internet byłabym bardzo samotna i ciągle pytałabym się siebie, co ze mną nie tak ;P

    OdpowiedzUsuń
  10. Chociaż - wróć! TŻ czyli moją psiapsiółkę nr 1 poznałam na żywo :D Ale jeśli chodzi o całą resztę, to taka prawda, że to znajomości pierwotnie online :P

    OdpowiedzUsuń
  11. You are my person dzikus!

    Dzięki że jesteś!

    OdpowiedzUsuń
  12. Zgadzam się z Tobą. Mój chłopak jest dla mnie ogromnym wsparciem, najlepszym przyjacielem i mogłabym tak wymieniać i wymieniać... Ale czasami na prawdę brakuje mi rozmów do rana, narzekania na facetów... ;)

    OdpowiedzUsuń
  13. A ja próbowałam odnowić relacje "ze starą przyjaciółką", z osobą która kiedyś wiedziała o mnie wszystko i bezgranicznie jej ufałam. I co? nie wyszło. Dzisiaj jesteśmy ciut innymi osobami, mamy inne priorytety i plany na przyszłość. Nie jesteśmy tymi dwiema gimbusiarami które skoczyłyby za sobą w ogień. I dlatego, że nie wyszło dalej moim jedynym i niezastąpionym przyjacielem zostaje mój TŻ :)

    OdpowiedzUsuń

Jeśli masz zamiar w swoim komentarzu zostawić mi odnośnik do swojego bloga lepiej od razu wyjdź! ZAKAZ REKLAM I LINKOWANIA. Odwiedzam KAŻDEGO, kto zostawia merytoryczny komentarz, a jeśli mi się podoba zostaję tam na dłużej. Nie potrzebuję specjalnego zaproszenia!
Jednocześnie dziękuję za każde słowo i każdego hejta :*

Copyright © 2017 Pata bloguje